Vorig bericht ging over de verkiezingen.
Dit bericht gaat over een zondag meerderjarige Asperger. (ik zou zeggen jongen, ondertussen is het een man)
Wat moet/kan ik zeggen als moeder?
Hij heeft Asperger voor de rest van zijn leven, met alle problemen die er bijbehoren..
Dat is het negatieve.
Het positieve primeert, hij is een gelukkig iemand.
Het is een lange weg geweest, nog het meest voor hem.
Als ik terugkijk: dan nog altijd zijn juf van het 2de leerjaar bedanken omdat zij de eerste was die ze,i er iets 'mis' met hem.
Testen, therapie, begeleiding enz. tot zijn 14de. Toen was hij zo op weg, dat hij zelf zei: ik wil het niet meer, ik kan het zelf.
Hij zegt van zichzelf dat hij empathie heeft. Dat is dus echt waar. (toch niet vanzelfsprekend voor iemand met Asperger)
De eerste maal gezien tijdens de begrafenis van mijn schoonvader (december 2009) waar hij zijn zus tot de orde riep, voor F. of ik dat moesten doen. Hij was toen 15.
Zo logisch, zo wiskundig denken, de controledwang, ik ken het persoonlijk alleen van mijn eigen vader.
Zijn toekomst heeft hij zelf al uitgestippeld, toch zeker ivm studies, informatica natuurlijk.
Hij zegt zelf dat F en ik goede ouders zijn, dus ja, dat is een zeer groot compliment, dat wij er in geslaagd zijn om iemand gelukkig te laten opgroeien.
Ik denk dat elke moeder wel eens stilstaat bij een kind dat meerderjarig wordt.
mvg
greet
.
2 opmerkingen:
hoi,
wij hebben ook een blog over autisme, en we zouden graag wat meer bezoekers willen hebben naarmate we meet blogs schrijven, zodat we meer te weten komen over wat mensen weten van autisme.
wil u daar naar kijken? kijk dan eens naar: www.autismepws.blogspot.com
bedankt!
Dag,
Als moeder van 2 heel verschillende kinderen met autisme wil ik wel meewerken aan een proefwerk.
Eerst dit: de hulpverlening en perceptie verschillen wel tussen Nederland en Belgie-Vlaanderen. Dat weet ik van mijn zoektocht naar lotgenoten op het internet.
Zoon (Asperger), 18 jaar, laatste jaar middelbare school. Informatica, softwareontwikkeling. Volgend jaar hogeschool. Met hem kan je "praten" ook op emotioneel vlak. Dagelijks leven nu: geen probleem met hem thuis, op school ook niet voor zover wij weten. Wel: zeer teruggetrokken op zijn kamer zitten. Hij heeft enorm veel behoefte aan rust aan zijn hoofd.
En dat kan je hem niet kwalijk nemen over zijn zuster.
Eva (bijna 15) Zorgenkindje
Wat kan ik daarover nog zeggen? Het is te vroeg. We wisten toen ze 2, 3 was, er scheelt er iets mee. Ze zit in aangepast onderwijs, dwz sinds haar 7de echt aan autisme aangepast onderwijs. Ze is normaal begaafd.
En toch gaat het niet goed. Vorig jaar is zij opgenomen op kinderpsychiatrie. Ze moet pillen nemen tegen psychotische aanvallen. Volgende maandag hebben wij een afspraak met de jeugdpsychiater.
De zorgen voor onze dochter wegen op ons, op haar broer en bij uitbreiding de rest van de familie en de buurt.
8 november 2012 07:32
Een reactie posten