De allereerste keer.
"Ik ben groot genoeg, ik zorg daar zelf voor", antwoord op de vraag: moeten we je helpen oefenen om tegen volgende week donderdag om 7 u op te staan (begin schooljaar).
Volgende maand wordt hij 17.
Volgend jaar 18, en meerderjarig. Daaruit is weer een gesprek, deze keer geen discussie, voortgekomen.
De zoon is nu al bezig met hoe verder studeren.
Eerst nog 2 jaar middelbare school, natuurlijk, en een stage daarbij.
Hij heeft recht op nog een jaar GON-begeleiding, zelf denkt hij het niet nodig te hebben.
Gewoon hoe hij nu is, wel, ik denk ook dat hij het aankan, nog 2 jaar middelbare school zonder begeleiding.
Een opsteker voor ons: als hij over 3 jaar 's avonds naar huis kan komen, ziet hij het gewoon zitten om verder te studeren in een andere stad.
Ik schrijf dit toch met enig voorbehoud. Je kan nooit weten hoe ASS evolueert.
Maar als wij in iemand vertrouwen hebben, toch in de zoon.
Zijn gedrag met weeral een zomer zonder vakantie door de situatie met zijn zus en de oogoperaties van papa, tja daar is hij laconiek onder? Ik weet niet of dat het juiste woord is. Hij gedraagt zich er toch naar.
Hoe het zit met zijn gevoelens? Ik vraag het niet meer. Hij is groot genoeg om zelf te zeggen wat hij wil. Hij weet goed genoeg dat hij bij zijn ouders alles kwijt kan.
Mocht elke persoon met ASS kunnen evolueren zoals onze zoon, het zou voor iedereen die er mee te maken krijgt, makkelijk(er) worden.
Voor de mensen met ASS die dit lezen, het blijft toch een gevecht om te functioneren in de "gewone" wereld?
1 opmerking:
Het is zeker een gevecht om te kunnen functioneren in de "normale" wereld, en dat zal waarschijnlijk ook nooit veranderen denk ik.
Een reactie posten