Soms vraag ik mij af...

Of we de opvoeding van onze kinderen anders hadden moeten aanpakken.

Ik durf nu zeggen: NEEN.

NIEMAND zou moeten meemaken, wat wij ervaren hebben met onze dochter.

Vanavond, voor het eerst, geloof ik echt: ze is er weer, de oude Eva. Wij hebben samen gelachen over Milk inc. Zolang ze haar medicatie neemt, blijft het wel goed.

Het schooljaar is nog 3 weken ver.

De zoon

Volgende maand wordt hij 17. Thuis zit hij in de cocon van zijn kamer. Hij is op de hoogte van het (wereld)nieuws.

Met de oogoperaties van papa wordt ook hij meer en meer ingeschakeld in het huishouden.

Laat, kan je denken, maar : hij doet nu dingen uit zichzelf, zoals de tafel afruimen.

Het verschil tussen beide kinderen is nu, zoals vorig jaar eigenlijk, best te vatten op hun reactie bij een bezoek aan meme (verplicht nummer vorige zondag, vanwege haar verjaardag). De een zit na een uurtje te draaien met zijn ogen, kunnen we weg; de andere ondergaat het en eet veel. Hij zwijgt zoveel mogelijk, zij babbelt.
(meme kan zagen, zeuren, in die mate dat F. blij is dat ik de telefoon opneem en omgekeerd)

Volgende zondag is oma jarig.

Een voorspelling: de zoon wil eerder naar huis, vanwege verveling, of lawaai van de neefjes. Eva: speelt met een neefje.

Ik zeg maar : alles op zijn tijd.

Greet