Hoera, ik zeur

Ik ben blij : ik word een zeurende mama.

Haja, mama's met een bijna 17-jarige zeggen dat niet graag, ik wel. Weer een stap vooruit voor onze zoon.

Morgen herbegint school. Gevraagd aan hem of zijn rugzak, zijn sportzak, zijn schrijfgerief in orde is, of hij nog iets nodig heeft.

Ik heb het een keer teveel gevraagd of hij er zeker van was.

Vorig jaar was dat nog echt nodig.

Greet

Positief blijven

One of those days, waarop het rommelt, dat was gisteren echt zo (zie blog van Suske). Slecht nieuws gekregen ivm familie. Details volgen later wel.

Vanmiddag een positief gesprek met de psycholoog gehad op school over Eva.

Het positieve laten primeren zeker?

Greet

Volwassen, verantwoordelijk

De allereerste keer.
"Ik ben groot genoeg, ik zorg daar zelf voor", antwoord op de vraag: moeten we je helpen oefenen om tegen volgende week donderdag om 7 u op te staan (begin schooljaar).

Volgende maand wordt hij 17.
Volgend jaar 18, en meerderjarig. Daaruit is weer een gesprek, deze keer geen discussie, voortgekomen.
De zoon is nu al bezig met hoe verder studeren.
Eerst nog 2 jaar middelbare school, natuurlijk, en een stage daarbij.
Hij heeft recht op nog een jaar GON-begeleiding, zelf denkt hij het niet nodig te hebben.

Gewoon hoe hij nu is, wel, ik denk ook dat hij het aankan, nog 2 jaar middelbare school zonder begeleiding.

Een opsteker voor ons: als hij over 3 jaar 's avonds naar huis kan komen, ziet hij het gewoon zitten om verder te studeren in een andere stad.

Ik schrijf dit toch met enig voorbehoud. Je kan nooit weten hoe ASS evolueert.
Maar als wij in iemand vertrouwen hebben, toch in de zoon.

Zijn gedrag met weeral een zomer zonder vakantie door de situatie met zijn zus en de oogoperaties van papa, tja daar is hij laconiek onder? Ik weet niet of dat het juiste woord is. Hij gedraagt zich er toch naar.

Hoe het zit met zijn gevoelens? Ik vraag het niet meer. Hij is groot genoeg om zelf te zeggen wat hij wil. Hij weet goed genoeg dat hij bij zijn ouders alles kwijt kan.

Mocht elke persoon met ASS kunnen evolueren zoals onze zoon, het zou voor iedereen die er mee te maken krijgt, makkelijk(er) worden.

Voor de mensen met ASS die dit lezen, het blijft toch een gevecht om te functioneren in de "gewone" wereld?

Tussendoor

de zoon op een reactie van de dochter ivm godsdienst:

ik geloof niet in god, maar wel in godsdienst.

Muggenbeet

Dat was de aanleiding om vanmiddag nog een mooie discussie te hebben met de zoon over erfelijkheid en genetica.

Aanleiding was een echte muggenbeet, waardoor ik mijn trouwring moest afdoen.

"gelukkig heb ik dat niet geërfd van jou". (mijn gevoeligheid voor insectenbeten).

En zo waren we weer vertrokken in discussie.

Met papa kan hij dat ook: discussiëren over voornamelijk muziek en godsdienst.

Hij heeft het echt nodig, soms, discussies.

F. en ik hebben herinneringen opgehaald aan de bijna 17-jarige zoon. Van zijn geboorte tot nu.

Zijn geboorte was moeilijk. Maar sindsdien...

is hij gegroeid volgens de boekjes. De boekjes van Kind en Gezin, de kleren,.. Borstvoeding verliep normaal.
Buiten platvoeten en astigmatisme heeft onze zoon zich lichamelijk volledig normaal ontwikkeld.

In de paasvakantie was het de eerste keer nodig om nieuwe lange broeken te halen die hem niet meer pasten volgens de standaardmaten.

Hij vindt dat niet erg. Winkelen voor kleren vindt hij wel zeer vervelend.

Soms vraag ik mij af...

Of we de opvoeding van onze kinderen anders hadden moeten aanpakken.

Ik durf nu zeggen: NEEN.

NIEMAND zou moeten meemaken, wat wij ervaren hebben met onze dochter.

Vanavond, voor het eerst, geloof ik echt: ze is er weer, de oude Eva. Wij hebben samen gelachen over Milk inc. Zolang ze haar medicatie neemt, blijft het wel goed.

Het schooljaar is nog 3 weken ver.

De zoon

Volgende maand wordt hij 17. Thuis zit hij in de cocon van zijn kamer. Hij is op de hoogte van het (wereld)nieuws.

Met de oogoperaties van papa wordt ook hij meer en meer ingeschakeld in het huishouden.

Laat, kan je denken, maar : hij doet nu dingen uit zichzelf, zoals de tafel afruimen.

Het verschil tussen beide kinderen is nu, zoals vorig jaar eigenlijk, best te vatten op hun reactie bij een bezoek aan meme (verplicht nummer vorige zondag, vanwege haar verjaardag). De een zit na een uurtje te draaien met zijn ogen, kunnen we weg; de andere ondergaat het en eet veel. Hij zwijgt zoveel mogelijk, zij babbelt.
(meme kan zagen, zeuren, in die mate dat F. blij is dat ik de telefoon opneem en omgekeerd)

Volgende zondag is oma jarig.

Een voorspelling: de zoon wil eerder naar huis, vanwege verveling, of lawaai van de neefjes. Eva: speelt met een neefje.

Ik zeg maar : alles op zijn tijd.

Greet

Eva is thuis, voorzichtig zijn

Eva was heel gelukkig dat ze vorige donderdag naar huis kon komen.
Wij moeten opletten, zeer erg opletten dat ze weer niet teveel doet, ook en vooral zorgen dat ze niet over haar grenzen gaat.
Ze heeft voor zichzelf een aantal dingen voorgenomen. Dat is o.a. haar kamer opruimen en veranderen, een 'gevoelensmap" maken. Daar is ze heel serieus mee bezig.

Papa mag niet teveel vragen van haar. Voor hem heeft ze de verlengdraad van de grasmachine opgehouden. Vanmorgen is ze naar de glascontainer geweest.

Vanmiddag is Eva met mij op stap geweest naar de bakker, de Aldi (iemand nodig om te tillen), en meme. Ze heeft nog redelijk goed gereageerd op meme (dat is niet vanzelfsprekend)
Dat was meer dan genoeg voor haar.

Greet