nen dikke......proficiat

Oudercontact ivm de zoon.

Hij kan trots zijn op zichzelf.

De titularis was heel positief over hem.

Zijn sociaal gedrag wordt alsmaar beter

Na de vakantie kan hij in de richting die hem nog meer op de goede weg helpt: informaticabeheer.

Hij zit met kop en schouders boven iedereen van de klas ivm informatica.

Slaande deuren

Makkelijk is het niet.

Gisteravond is de zoon is meegegaan naar het ziekenhuis waar zijn zus verblijft.

Volgens Fr. was hij heel nerveus.

Vanmiddag gewoon gevraagd: hoe was het? Het bezoek aan het ziekenhuis van je zus?

Zijn antwoord: op elke plaats in Brugge was ik nerveus. Ik heb een sociale angst, behalve thuis, en in school.

Een overwinning voor hem: hij heeft het gezegd!

Nog 2 jaar kan hij in diezelfde middelbare school blijven.

Er is nog veel meer, maar dit doet nu echt niet terzake.

Greet

Einde schooljaar

De zoon moet enkel nog naar school volgende donderdag, om zijn rapport te halen. De avond ervoor is er oudercontact.

Al met al zullen de examenresultaten wel goed zijn, afgaande op zijn eigen commentaar.

Het is hoog tijd dat het vakantie wordt, niet alleen voor hem. Wat ik concludeer uit zijn verhalen en van wat ik hoor van de moeder van zijn klasgenoot: 2 of 3 uit zijn klas moeten hun schooljaar overdoen en hadden geen enkele motivatie meer. De sfeer in de klas was de laatste weken daardoor extra druk.

Op zijn manier helpt hij ons in de afwezigheid van zijn zus. Hij let extra op onze poezen. Hij is strenger voor hen dan Eva, maar kom, ze zijn tenminste op tijd binnen 's avonds.

Dit weekend gaat hij mee gaan naar het ziekenhuis.

Interpreteren

Vandaag weer naar Brugge, voor een eerste oudergesprek, met Eva erbij.

Hierover wil ik nog niets schrijven, eerst even alle nieuwe informatie verwerken.

Het is vreemd wat voor dingen je te binnen schieten, onderweg naar en van zo'n gesprek.

Taal. Taal betekent ook interpreteren. 10 jaar Eva helpen. Tot 3 jaar geleden, en nu soms nog, de zoon.

Fr. is er al langer klaar mee dan ik, dat je zo moet opletten wat je zegt tegen wie, wat, wanneer .

Ik heb dat nu zelf ondervonden bij de moeder van de klasgenoot van de zoon deze week.

De twee oma's op de hoogte houden is ook niet makkelijk.

Dan is er nog de zoon, van wie verwacht wordt dat hij een keer meegaat.

Voor zover ik het kan inschatten is dat een standaardprocedure: elke broer/zus moet een keer zien waar zijn of haar broer/zus opgenomen is.
Gelukkig voor hem is hij morgen na 10 u vrij, van examens, en van sommige klasgenoten.

Het eerste weekend

Eva is oververmoeid.

Niet moeilijk na de eerste dagen in het ziekenhuis. Zij moet wennen aan alles, en zowel het personeel als de anderen in de leefgroep moeten haar leren kennen. Zelf hebben we meer vragen dan antwoorden, maar dat is normaal. Een situatie van vele maanden trek je niet recht op twee weken. Vertrouwen in de werking hebben we wel.

Eva mag in het weekend naar huis komen.

De eerste 2 weekends is dat vanaf zaterdag 14 u tot de zondag 12 u.

Vanaf 14 u mag ze weer bezoek of naar huis. Vanaf de 3de week mag ze doorlopend naar huis tot de zondagavond.

Voor ons, praktisch gezien, is het echt niet mogelijk om haar de eerste 2 weekends de zondagmiddag weer mee naar huis te nemen. Alleen al de afstand (35 min als het verkeer niet druk is, minstens een uur als er files staan in Brugge).

Een gouden tip kwam van één van mijn collega's die daar woont: in de omgeving van het ziekenhuis is er een leuke kinderboerderij.

F. en ik hebben daar lekker gegeten. In de namiddag zijn we met Eva er dan nog een keer naar toe geweest.

Ze kon zich redelijk goed ontspannen tussen de schapen, geiten, varkens enz. Een vrijwilliger van de boerderij kwam aanrijden met resten brood voor de dieren. Samen met andere kinderen mocht ze brood gooien. Dat ene slapende varken, wel, dat was zelfs voor mij een verrassing. Hij reageerde nog vlugger dan onze katten op vis.

Tamelijk ontspannen, maar heel moe is is teruggekeerd naar haar afdeling.

Voor wij vertrokken, rond 17 u, hebben we nog nagepraat met een verantwoordelijke van haar afdeling.

Tenslotte terug richting Roeselare.

De eerste dag was goed

's avonds kunnen wij bellen met Eva. Dat is de afspraak, wordt zelfs aangemoedigd, dat de ouders dat doen.
Vanavond dus de eerste keer na een volle dag. Zij heeft het blijkbaar goed gesteld met het meisje met wie ze de kamer deelt. Verder vond ze het "saai". Dat is te begrijpen, Eva en knutselen, dat gaat niet goed samen.
Volgens de begeleidster die we aan de telefoon hadden, heeft ze zich de hele dag gewoon goed gedragen.

Even over mezelf. Eva heeft zoveel (on)mogelijke vergelijkingen gebruikt om het over haarzelf te hebben, dat ik deze vergelijking over mezelf meedeel.
Ik voel mij sinds 12 mei een ballon met helium, waar af en toe wat prikjes in zijn gegeven. Gisteravond is die ballon leeggelopen. Nu nog wat leeg zijn, en dan een ballon worden met zelfgeblazen adem.

Ik wens niemand, maar dan ook niemand, toe, onder welke hoogspanning wij hebben geleefd de laatste maand. Je eigen kind niet meer alleen mogen laten? Pas achteraf vernemen dat ze op school iemand een gekwetst oog heeft geslagen? Die spoedopnames die op niets uitliepen? Een zoon die je wil zoveel mogelijk ontzien, maar die haar nog het best van al kan kalmeren?

Als ik mijn dochter een beetje ken, zal ze er weer bovenop komen. Over haar doorzettingsvermogen bestaat er geen enkele twijfel.
Besluit met haar eigen woorden: 'Soms neemt mijn lichaam het over van mijn hersenen, en ik kan daar niets aan doen.'
Inderdaad niet. Wij ook niet.

Eva opgenomen

Gisteren is Eva dus opgenomen in ST Lucas te Brugge.
De spanning hier thuis zal nu wel afnemen.
Fr. en ik kunnen nu 's nachts gewoon doorslapen, 6 nachten per week.
De zoon kan aan zijn examens beginnen.

Dit is gewoon een omgekeerde wereld.

Een ouder zou zijn kind niet op psychiatrie moeten onderbrengen, toch niet een 13-jarige.
Nu afwachten en zien hoe het verder verloopt.

Geschrokken tot en met

Papa was er niet bij, broer wel.

Woensdagnamiddag een telefoon gekregen dat wij donderdag naar Brugge mochten, voor nog een gesprek en eventueel een blijven voor Eva, met goed gevolg dus. Het werd tijd, echt tijd.

Dit moet mij nog een keer van het hart. Je vertelt het aan Eva van die telefoon. Samen een keer opzoeken op internet welke kliniek dat is, foto's, enz.
Zij vroeg: wat moet ik daar doen? Mijn antwoord: schrijf je vragen op.

Een uitbarsting van woede, die hier thuis nog niet voorgekomen was.
De zoon was er bij zoals als gezegd, hij had de instinctieve, juiste reactie om haar te kalmeren.
Voor de zekerheid 's avonds nog een keer gecheckt bij hem.
Ik was lam geslegen op het moment van, en geschrokken. 2 dagen later ben ik er nog niet goed van. Zo'n uitbarsting van woede???
De zoon zou zich hier niets moeten van aantrekken.
En toch was ik blij dat er een getuige was.
Fr. dacht soms dat ik overdrijf als ik haar reacties probeer te beschrijven.

Neen, absoluut niet.

Best dat ze volgende week opgenomen wordt. Ook goed voor de zoon. Die begint de dag er na aan zijn examens.

dokter gevonden.

We hebben nu eindelijk een dokter gevonden om Eva te helpen.
Ene kinderpsychiater die zijn praktijk heeft in st Lucas te Brugge.
Volgende week woensdag vertrekt Eva naar zijn afdeling.
We mogen rekenen op 6 weken dat ze daar zal verblijven
Daarna zien we dan wel.
Ze gaat niet meer naar school en mag niet alleen gelaten worden
Greet werkt zo al halftime smorgens en is smiddags vrij
ik ben smorgens thuis met omstandigheidsverlof.
Gelukkig is dit nu opgelost want zo kon het niet verder.
Tussendoor zijn we genoeg van kastje naar de muur gejaagd
om zelf het noorden bij te verliezen.
Nu zien we eindelijk een positief punt en zijn de slechte dagen voorlopig achter de rug.

Laaiende ouders

Een reconstructie van maandag.

Dat Eva dringend moet opgenomen worden, dat weten wij al lang.
Bij gebrek aan beter ging Eva gisteren naar school.

12.15 u: telefoon van school aan mij: Eva is niet goed, het is best om haar te laten opnemen op pschyatriespoed vandaag. De huisarts moet bellen naar de dienstdoende dokter
12.30 Ik bel Fr.en leg hem alles uit. Hij laat alles vallen op zijn werk en haalt Eva op. Het is zo'n 10 minuten rijden van en naar school.
12.45 ik kom thuis (ik ga naar het werk met de fiets). Ik lees nog eens de papieren na en vraag me af of dit toch slechts voor een 15-jarige is. Tenslotte is zij pas dertien ! Ik bel terug naar school, krijg na heel veel wachten weer die persoon aan de lijn die zegt: "ja, op die spoedafdeling kan je zeker en vast terecht met haar".
13.15 u Francky komt thuis met Eva. Hij intussen nog vlug naar zijn bureau gereden, om een halve dag verlof te vragen. Ondertussen is Eva een belegd broodje gaan halen vlakbij. Het eten op school vond zij niet lekker en dus heeft ze nog honger.
Wij hebben ook
Vervolgens heb ik gebeld om een dokter langs te laten komen want je kan niet terecht op die spoed zonder een verwijsbriefje van de huisarts.

14 u Fr met Eva naar de huisartsenpraktijk gereden daar het zo druk was dat er geen dokter kon langskomen.

15 u: Ze zijn terug met de nodige papieren. Eva maakt onmiddellijk zelf een valies klaar met de nodige spullen voor tijdens de opname.
Ze is ergens opgelucht dat dit nu zal gebeuren.

16 u telefoon van de schoolpersoon: is het in orde? Ik zeg ja, we wachten alleen maar tot onze zoon thuiskomt zodat hij weet waar we naartoe zijn.
16.30 Onze zoon komt thuis en verneemt wat er allemaal gebeurd is.

16.45 Wij vertrekken naar die kliniek, een stad verder. Ondanks het spitsuur komen we vlug op onze bestemming.
17.40 Eva wordt geregistreerd in de spoedopname.
Wachten, en vragen beantwoorden zoals steeds tijdens een spoedopname.
Of we de nodige papieren bij ons hebben ?

Daar Eva honger kreeg ben ik vlug naar de Dehlaize geweest aan de overkant van het ziekenhuis. Een vrouw die ook zat te wachten in de spoed vond het grappig Eva te zien eten.
18.45 De dienstdoende psychiater staat ons te woord, luistert naar ons, en naar Eva. Een heel schappelijke man maar jammer genoeg kan en mag hij Eva niet helpen.
Ze kan niet opgenomen worden in de afdeling psychiatrie gezien ze nog geen 15 is.

20.15 We zijn terug thuis. Ik raad Eva aan nog eventjes te computeren ter ontspanning vooraleer ze doodmoe naar bed gaat.

De schoolpersoon kan inderdaad, als het nodig is, beter de ambulance bellen en zelf met Eva meegaan als het zo hoogdringend is.

Ondertussen hebben we de beslissing genomen om Eva thuis te laten in plaats van haar naar school te gaan.

Gisteravond en vandaag nog waren wij laaiend om hetgeen gebeurd is.

Wij stellen nu onze eisen, namelijk dat alles wat voorgesteld wordt uitvoerbaar is en dat we zeker mogen zijn van een goede afloop.

Nu is het afwachten hoe dit verder zal verlopen.

Greet.