Over J., voor ons, als ouders.
Hij is de beste in zijn klas voor informatica. Dit weekend vertelde hij dat medeleerlingen hem soms om uitleg vragen. Goed he, zou je denken. Neen. Niet dat hij geen uitleg wil geven. Maar, en daar kan hij niet goed bij, de uitleg die hij moet geven staat ook in het handboek.
Bij deze, wat ik ook gezegd heb aan J.: waarom een inspanning doen als je het ook gewoon kan vràgen aan iemand die er verstand van heeft? Hij begrijpt dat wel, maar het gaat in tegen hoe hij is.
Zaterdagmorgen aan de kassa van een supermarkt: Fr. zag een meisje dat hem herkende (hij haar niet, geef toe, er is een groot verschil tussen meisjes van 12 en 16). Wat bleek: een klasgenote van J. uit de lagere school. Zij vroeg aan Fr. hoe het was met J., die ze in bijna 4 jaar niet meer gezien heeft. Dat is hartverwarmend.
(Van vroeger:
Pas in de 5de klas was er uitleg nodig over J. voor de medeleerlingen. Dat had een positief gevolg. De jongens lieten hem met rust, de meisjes waren bezorgd.
J. zelf, tja, was niet echt gelukkig met de outing, gedaan door de GON van dat ene jaar Eva in de lagere school.
De aanleiding was sneeuw, en een kapotte verwarming in de school. Daardoor moesten ze door de sneeuw naar andere gebouwen. J. had daar moeite mee en mocht af en toe van de juf iets niet doen, of gewoon een boekje lezen. De anderen stelden daar vragen over: waarom hij wel, en wij niet)
Hij was zeker niet gelukkig met zichzelf in de periode 10-13,14 jaar.
Of hij nu gelukkig is? Hij is alvast niet ongelukkig. Wat we wel weten is dat hij veel makkelijker praat over wat hem bezighoudt, ook dat hem dat van langs om meer beter afgaat. Ik moet niet meer zoeken naar een opening om zijn gevoelens naar buiten te sleuren, wat in het verleden al te vaak nodig was.
mvg
Greet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten