We stonden sinds februari op de wachtlijst van een niet-commerciële poetsdienst. Vorige week kregen we het verlossende telefoontje dat er eindelijk iemand beschikbaar is.
Soms is het handig om er extra nadruk op te leggen dat je een kind hebt met autisme. Je liegt niet, echt niet (ik zou niet durven). De moeilijke punten benadrukken die wat voorrang geven op een wachtlijst, is dat misbruik? Ik denk het niet.
Qua poetsen krijgen we waarschijnlijk niemand meer die zo grondig is.
Maar.
Ze sprak nauwelijks Nederlands, iets uitleggen was heel moeilijk. Het was niet alleen de taal. We werden collectief (de poezen nog het meest) zenuwachtig, omdat alles op haar manier moest gebeuren. De keren dat ik geprobeerd heb om haar uit te leggen dat ze in Eva's kamer alles moest laten zoals het was, ik kan ze niet tellen, en altijd noppes. Op de duur had zelfs Eva zich daarbij neergelegd, ook als ze zelf weer dingen moest veranderen, om zich thuis te voelen in haar eigen kamer.
Elke avond voor ze kwam was het hier van: verberg (boek, kleren, overschrijvingen, enz..) het. Ik overdrijf echt niet.
Op den duur ben ik er ook vanaf gestapt om baas te zijn over het hier aanwezige poetsmateriaal. Het hielp toch niet.
Daar zijn we nu vanaf. Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten