Wat zeggen?

Na die laatste, onverwachte, aanval van pijn, wel ik weet niet meer goed hoe ik moet denken.
Altijd en overal op het onverwachte uit zijn op autisme, daaraan ben ik gewoon geworden. Dat F. voor het moment nog heel veel aandacht aan zijn moeder, en aan zichzelf, moet besteden, ook dat kan ik plaatsen.
Dat ik pijnpatiënt ben en blijf, dat weet ik ook wel.

Het was erg. Zo schrikken, van die pijn, wel dat was niet meer gewoon.
Wegens mijn ADD heb ik mijzelf al jaren geleden geoefend om minstens 2 dagen te wachten om te reageren. Dat werkt, normaal gezien.

Vanavond was J. nog een keer verwonderd. F. en ik hebben een eigen soort humor ontwikkeld. J. begrijpt er heel veel van, hij doet er soms aan mee, maar vanavond dus niet echt. Jammer voor hem, misschien?
Van deze humor begrijpt Eva dus echt een keer niets.