Excel, een moeder-zoon moment

Vandaag ben ik uitzonderlijk een hele dag op het werk geweest voor een cursus excel.
Ik kon daar al mee werken, maar bijleren kan nooit kwaad, natuurlijk.

J. had vandaag een test van excel (les informatica).

Toen hij thuiskwam hebben we vergeleken wat hij en ik moeilijk en/of makkelijk vonden.
Hij was zeker dat hij een goede test heeft gemaakt.
Ik was zeker dat ik veel dingen snapte.

Mij:
Het wiskundige van excel snap ik niet goed, vooral de =als enz. functie, dat vind ik heel moeilijk. Slecht uitgelegd. De formules in excel zelf snap ik wel, en kon ik goed toepassen in de oefeningen. Wat ik niet snapte waren de wiskundige opdrachten die er aan vooraf gaan (bv procentberekening; moeten vragen wat het woord "omzet" betekent).
Grafieken vond ik makkelijk, er werd zelfs te veel tijd aan besteed (voor mij dan).

Hij:
alles wat het wiskundige aangaat: hij vindt met mij dat ik beter sommige wiskundige, boekhoudkundige dingen moet (bij)leren.
het onderdeel grafieken was het enige waarbij hij twijfels had in de test van vandaag, en waarbij ik hem iets kon zeggen.

Dit gesprek is een hele goede opsteker voor mij, omdat ik van die dag thuisgekomen ben met rugpijn!! Een hele dag zitten, amai.
Greet

Hopelijk beter

't is een tijdje geleden dat hier werd geblogd over Eva's toestand.
Nu kan ik zeggen: het gaat de goeie kant op.
Waarom: ze heeft zaterdag een reep chocolade gegeten.

Wij hebben hier ons serieus zorgen gemaakt dat ze zou afglijden naar de ziekte An.

Natuurlijk, zoals altijd de school verwittigd. Op haar school zelf gaat het ook beter, ivm voeding.

Weer een proces van maanden doorgemaakt van echte zorgen.

mvg
Greet

Frans (de taal)

Frans is hier een redelijk veel voorkomende voornaam.
Vandaar het mopje: Frans kent Frans, maar kent Frans niet.

J. zijn laatste taak van Frans was niet goed (en dat is een eufemisme)
Ok, de hele klas is zwak met de Franse taal.

Vanavond heb ik Eva geholpen met een taak: de provincies van België en de hoofdsteden. J. (aanwezig) kende die nog van de lagere school.

Maar wat ik nooit vermoed had van J.: hij weet niet wie Emilio Di Rupo is. Van iemand die bij wijze van spreken weet wie de president van Venezuela is, die Geert Wilders kent, dus het internationaal nieuws volgt, ben ik geschrokken. Hij heeft absoluut geen enkel idee wie wie is in het franstalige landsdeel.
Hij moet van mij nu een paar minuten per dag besteden aan de Belgische, Vlaamse kranten online.

F. en ik: wij kennen behoorlijk de Franse taal.
Eva, die het nog behoorlijk moeilijk heeft met het nederlands, zet zich ten volle in voor haar franse les.

Ware liefde: vinden of zoeken?

J. gaat naar een school waar hij godsdienstles krijgt.
In die les wordt af en toe gevraagd aan een leerling om iets naar voor te brengen wat voor hem of haar belangrijk is, waarbij de rest van de klas kan over nadenken. Een bezinningsmoment, zogezegd. (naar J., zelf zo goed mogelijk het omschreven)
J. zit in dezelfde klas als de vraagsteller. Vanmiddag kwam hij thuis met de vraag uit de titel. Wat moet je daarop antwoorden? Mijn antwoord was: vinden.
Het was een interessante, maar korte discussie. (ik was ondertussen bezig met het middageten).
J. is zoals vroeger geblogd een eenzaat. Als hij de ware liefde wil leren kennen, zal hij toch meer uit zijn kamer moeten komen.
Dat zal hij wel doen op het moment dat hij er klaar voor is.

Wat zeggen?

Na die laatste, onverwachte, aanval van pijn, wel ik weet niet meer goed hoe ik moet denken.
Altijd en overal op het onverwachte uit zijn op autisme, daaraan ben ik gewoon geworden. Dat F. voor het moment nog heel veel aandacht aan zijn moeder, en aan zichzelf, moet besteden, ook dat kan ik plaatsen.
Dat ik pijnpatiënt ben en blijf, dat weet ik ook wel.

Het was erg. Zo schrikken, van die pijn, wel dat was niet meer gewoon.
Wegens mijn ADD heb ik mijzelf al jaren geleden geoefend om minstens 2 dagen te wachten om te reageren. Dat werkt, normaal gezien.

Vanavond was J. nog een keer verwonderd. F. en ik hebben een eigen soort humor ontwikkeld. J. begrijpt er heel veel van, hij doet er soms aan mee, maar vanavond dus niet echt. Jammer voor hem, misschien?
Van deze humor begrijpt Eva dus echt een keer niets.

Gefrustreerd door pijn die je niet verwacht

Na een verlengd weekend voel je je redelijk goed.

Maandag was Allerheiligen en dus een vrije dag voor iedere werkende mens in België. Omdat wij ambtenaren zijn bij de stad krijgen wij er nog een dag bovenop.
Maandag kwam de poetsvrouw dus niet.
Dinsdag heb ik veel gedaan: was, 3 soorten eten maken (Eva heeft mee geholpen groenten schoon te maken). Een keuken wordt vuil van groenten snijden.
Ik heb de keuken, en een groot deel van de woonkamer, geveegd. J. gevraagd om alles op te vegen en in de vuilbak te gooien.
En dat, dat heb ik geweten.
Hoe ik de woensdag doorgekomen ben, puur op adrenaline of zoiets zeker. Pijn dat ik heb gehad. En nu niet op de voorspelbare plekken van knie of nek. Neen, mijn rug.
De 2 mensen die ik persoonlijk ken, die ook weten wat echte lichamelijke pijn is, daarover een keer aangesproken. L. wist daar niet veel over te zeggen (hij heeft waarschijnlijk nooit zelf moeten schoonmaken), N. had nuttige tips.
Alles opbouwen was haar raad.
Ja, als je van gewoon vegen al zoveel pijn krijgt...

Bukken, knielen,.. ik weet wat ik mag en kan doen. De raad van de kinesisten heb ik gewoon opgeslagen.

Normaal gezien weet je wat je kan verwachten. Deze keer dus niet. En dat is frustrerend.
Nog meer rusten? Of gewoon niets meer doen? Soms weet ik het niet meer, van die pijn.