Signalen herkennen

Sinds 1 september ben ik weer aan het werk, zoals eerder vermeld.
Op mijn dienst werken vrijwilligers. Vanmorgen heb ik een telefoongesprek willens nillens gehoord van een van hen omdat die persoon in dezelfde ruimte bezig was als ikzelf.
Het was de 4de keer dat ik die zag en meemaakte, toen al gezien en gemerkt dat deze persoon zich wat "vreemd" gedroeg, maar ergens niet voor mij.
De naam van een therapeut viel. Gezien de zeldzame familienaam dacht ik, het zal toch niet deze zijn? Blijkt dus van wel. Ik heb het gewoon gevraagd en dat heb ik geweten. Veel heb ik niet meer moeten werken, want die persoon had er blijkbaar nood aan om te praten met iemand die de problematiek van autisme begrijpt. Die was dus 48, een jaar geleden, toen de diagnose viel en heeft zeer veel deugd gehad van het gesprek. Ik stukken minder.
Ik moet dit dan ook nog allemaal verwerken, en dat gaat niet op 2 uur.

Autisme is hier weer sterk aanwezig, toch voor mij. Eva is soms vreselijk lastig. Vanavond weer, omdat ze nu vragen had over de huid van haar bovenarm. Gelukkig was ze nu "gewoon" bang, niet in paniek bedoel ik daarmee.

Gisteravond voor een zeldzame keer was J. ook uit zijn doen. Eerlijk waar: het grootste deel van de tijd weten wij gewoon niet dat hij Asperger heeft. Als er dan weer iets tegenvalt, of een moeilijke beslissing moet genomen worden, is het van hm, zucht, kreun. Vanmiddag was het beter.

Wij leven ook mee met de mama en de grootouders van het meisje waarover eerder geschreven. Zij hebben het voor het moment heel moeilijk. Het doet deugd voor hen dat ze een keer kunnen praten met mensen die weten waarover het gaat.

Opnieuw werken is voor mij nog altijd niet makkelijk, vooral niet als je 's middags stopt met een gezwollen knie.

En over signalen herkennen: een psychologe heeft ooit gezegd tegen ons dat het niet abnormaal is dat wij mekaar gevonden hebben. Blijkbaar wisten we wat het was om op te groeien onder ouder(s) met vermoeden van autisme en hebben we dat via non-verbale communicatie aan elkaar duidelijk gemaakt. Ik denk persoonlijk dat verliefd worden toch iets ingewikkelder in mekaar zit.

Ja, als deze blog niet echt leesbaar is, mijn verontschuldigingen. Ik wil en moet het voor bepaalde personen zo neutraal mogelijk houden.

Voor iemand met add en pijn is het leven ook niet altijd makkelijk. Een goeie kant van add is de empathie, vooral voor mijn kinderen, een slechte kant is dat je tijd nodig hebt om alles wat je overkomt te verwerken.