16 jaar

16 jaar geleden zat ik een pas geboren jongentje te bewonderen.
Geboren worden was nog niet zo simpel, uiteindelijk werd de zuignap gebruikt.

16 jaar later: vandaag, dus.
2 brieven mee van school. Een daarvan gaat over de "attitudes" op school.
Met hem een keer die brieven overlopen.
Dat gaat o.a. over schoolreglement volgen, in orde zijn met agenda en schriften. Belangrijker: hoe gedraag je je in de klas en t.o.v. medeleerlingen en leerkrachten.
Geen problemen te verwachten, volgens zijn reacties er op. Wel kenmerkend: "ik ben te stil. Maar de anderen zijn te luid."

Wat hij zichzelf niet altijd realiseert: hij wordt gewoon aanvaard om wie hij is, dat weten wij al 2 schooljaren lang van 2 klasgenoten van wie wij de moeders kennen.
Dankzij de relatief vroege diagnose is hij in de lagere school nooit gepest geweest. Integendeel, sommige meisjes wilden hem "bemoederen", zal ik maar zeggen. Dat viel niet altijd in goede aarde.
Ik heb wel hem er nog een keer zeer duidelijk op gewezen wie en wat hij kan contacteren als hij echte problemen ondervindt voor zichzelf.

Hij wordt nog altijd lichamelijk ziek van een drukke menigte, waarbij bonkende muziek gedraaid wordt (bv een gewoon wijkfeest).

Ik kan mijn zoon niet samenvatten, absoluut niet. Hij is daarvoor te veel Asperger.
Wat ik wel kan zeggen, en dat zegt hij soms zelf: "jullie hebben je bewezen als goede ouders".

Ha, ja dat komt van iemand die alles bestudeert. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij waardeert wat wij doen en gedaan hebben voor hem, en hoe meer wij hem kunnen duidelijker maken wat hij zelf doet en betekent tov de buitenwereld.

Het gaat gewoon goed met onze 16-jarige Asperger. Misschien stil, maar gewoon een leuke jongen.

En die verjaardag? Dit weekend, dan denkt hij er een keer aan. Vandaag te veel huiswerk.