Onze kinderen hebben gelukkig nog twee oma's. Maar in verband met autisme is dat absoluut niet makkelijk. De ene wil er liefst niets van weten, de andere is overbezorgd.
Zet die samen en dan krijg je een gesprek waar wij maar naar het raden hebben, omdat er alleen stukjes tot bij ons komen. Zoals vanmorgen.
Maar we kennen hen wel, dus sommige dingen kunnen we aanvullen.
Maar dit maal ben ik boos, verschrikkelijk boos, en waarom, het gaat over Eva. Francky was op het moment zelf boos, en is tegen vanmiddag al weer gekalmeerd. Ik ben niet zo makkelijk te kalmeren.
Het gaat wel over onze dochter, die het laatste jaar al zoveel positief veranderd is.
De oma's hebben gezondheidsproblemen, en nog andere problemen. Tot op zekere hoogte kunnen wij daar in meeleven, en ons best doen om ze te helpen. Maar soms is ook dat zeer moeilijk. Zij vanuit hun standpunt denken natuurlijk ook ons te helpen, of tenminste Eva toch.
Om iets te zeggen over de manier waarop wij, of tenminste ik, iets gehoord heb over Jasper ivm de oma's. Een paar jaar geleden ging Jasper af en toe naar zijn ene oma. Zij kan/kon geen kwaad woord over hem horen. Op dat moment deed Jasper niets anders dan doen wat hij moest doen: nl. de boodschap overbrengen. Op een bepaald moment kreeg ik een telefoon van de andere oma, dat de ene oma gezegd had dat Jasper zo onbeleefd was, hij zei nl. nooit dank je (voor het ijsje of zoiets).
Oplossing voor mij was simpel: zeggen aan Jasper dat hij gewoon moest dank je zeggen. En sindsdien doet hij dat, gewoon. Hij moest het gewoon weten.
En waarom die omweg??? Als ze het tegen mij niet wilden zeggen, dan was Francky er ook nog zeker.
Enfin, dat was een paar jaar geleden. Zoals ik al vroeger geschreven heb, is Jasper aanvaard zoals hij is.
Eva is gewoon Eva. Voor ons is dat meer dan goed genoeg.
Elk stapje vooruit is een gewonnen stapje. Zo heeft ze vanmorgen uit eigen beweging de koekenkast opgeruimd. Zoiets zou Jasper nooit doen, uit zichzelf.
oef, ik heb mijn hart gelucht. Kan Eva nog verdere stappen vooruit gaan, ivm bv. taal, motoriek. Zeer zeker. Maar dat is dan aan ons, in samenwerking met school. En niet aan de oma's, hoe goed bedoeld alles wel mag zijn.
Nu nog een keer vragen aan Jasper of hij mij binnen 30 jaar ter verantwoording roept als ik ga "zagen" of iets beter denk te weten.
1 opmerking:
JA mijn moeder wil er ook niet aan dat onze zoon autisme heeft,ze wil er nooit over praten en vindt dat iedereen maar een stempeltje krjgt tegenwoordig
Dit is echt niet fijn maar eenkleinigheidje blijf je houden
Een reactie posten