Ik ben terug thuis van maandagmiddag.
Zware rugoperatie, hoewel alles relatief blijkt te zijn. De anesthesist is de avond voor mijn operatie nog eens langs gekomen (was al na 10 u) en vroeg mij naar vorige operaties. Toen ik zei: deze zal wel wat zwaarder zijn, zei hij: mevrouw dit is voor ons een routine-operatie. Tja.
Hij heeft ergens wel gelijk gekregen. Is het door mijn leeftijd (43, is jong voor zo'n operatie), of omdat het ging om die ene wervel die gekanteld lag (de rest van mijn ruggengraat, met zenuwen, tussenwervelschijven, kraakbeen, enz, was in orde), de operatie is gelukt. Die ene wervel is vastgezet met vijzen (zelf gezien op een rontgenfoto)
Feit is dat ik geen zinderingen, tintelingen meer heb in mijn linkerbeen. Wat ik wel heb: vermoeide, zware benen, en last van de ischiassspier aan de rechterkant. Dat is normaal in dit genezingsproces. Daarvoor krijg ik ook pilletjes die ik moet nemen tot aan de afspraak, volgende maand, met de chirurg.
Na deze operatie moet ik 3 maand een korset dragen (eerder een harnas als je het ziet), mag in die periode niet fietsen of met de auto rijden.
Wat ik wel mag: wandelen, trappen doen. Dat dringt zichzelf ook op: na een nacht slapen ben ik zo stijf dat ik gedwongen ben om op te staan en te bewegen.
Enfin, geen zinderingen meer betekent al een hele stap vooruit. Ik voel mij persoonlijk een stuk beter zonder dat soort pijn, en blijkbaar zie ik er ook beter uit, gehoord van bezoekers.
donderdag 23 oktober 2008
dinsdag 21 oktober 2008
Half buitenaards zoals Mr Spock
CLOSE-UP STRIP TOONT de WERELD DOOR DE OGEN VAN EEN AUTISTISCHE JONGEN
De Vlaamse psychiater Erik Thys bedacht en tekende de allereerste strip over autisme. Hij laat je als lezer door de ogen van de autistische Linus kijken, wat verrassende beelden oplevert in een knappe jaren-zestigstijl.
Gelezen in De Standaard van 21 oktober 2008.
Erik Thys en Autisme Centraal,
'Het geheim van de ruimtelift',
100 blz., uitg. Epo, 19 euro.
Wordt voorgesteld op de Boekenbeurs in Antwerpen op zaterdag
8 november om 16u.
De Vlaamse psychiater Erik Thys bedacht en tekende de allereerste strip over autisme. Hij laat je als lezer door de ogen van de autistische Linus kijken, wat verrassende beelden oplevert in een knappe jaren-zestigstijl.
Gelezen in De Standaard van 21 oktober 2008.
Erik Thys en Autisme Centraal,
'Het geheim van de ruimtelift',
100 blz., uitg. Epo, 19 euro.
Wordt voorgesteld op de Boekenbeurs in Antwerpen op zaterdag
8 november om 16u.
woensdag 15 oktober 2008
Op bezoek bij Greet
Maandag werd Greet dus geopereerd. Daar ik niet wist hoe alles zat met haar liet ik de kinderen thuis. Ze hadden zelf trouwens nog geen zin mama te bezoeken. Jasper stelde zelf voor misschien dinsdag mee te gaan naar het ziekenhuis.
Dinsdagavond stond Jasper al klaar voor ik hem kon vragen of ie zin had mee te gaan.
Niet getreuzeld dus. Toen we haar kamer binnentraden kon Jasper niet verbergen dat hij blij was Greet terug te zien. Op zijn eigen onnavolgbare manier vertelde hij vb dat zijn bril stuk was. Ook liet hij niet na op zijn typische manier grappig te zijn.
Moet ik echt nog bijvertellen dat Greet blij was met zijn aanwezigheid ?
Vandaag had ik met mijn moeder afgesproken om naar het ziekenhuis te gaan. Eva ging mee. Nog maar net op de kamer aangekomen begon Eva al te vragen om er niet te lang te moeten blijven. Het was duidelijk niet aan Eva besteed om haar moeder in het ziekenhuis te bezoeken.
Tot overmaat van ramp begon Greets kamergenote problemen te hebben. Voor alle volledigheid vertel ik erbij dat het hier een dame van 96 lentes betreft die net aan de maag geopereerd is. Enkele verpleegkunidgen werden erbij gehaald en wij werden verzocht de kamer eventjes te verlaten.
Dit kleine onderhoud duurde maar eventjes 45 minuten zodat ik met een ongedurige Eva en een moeder met pijn aan knie en heupen opgezadeld zat.
Ik heb dan maar besloten beiden naar huis te brengen met de belofte aan Greet om tegen de avond terug te keren.
Dinsdagavond stond Jasper al klaar voor ik hem kon vragen of ie zin had mee te gaan.
Niet getreuzeld dus. Toen we haar kamer binnentraden kon Jasper niet verbergen dat hij blij was Greet terug te zien. Op zijn eigen onnavolgbare manier vertelde hij vb dat zijn bril stuk was. Ook liet hij niet na op zijn typische manier grappig te zijn.
Moet ik echt nog bijvertellen dat Greet blij was met zijn aanwezigheid ?
Vandaag had ik met mijn moeder afgesproken om naar het ziekenhuis te gaan. Eva ging mee. Nog maar net op de kamer aangekomen begon Eva al te vragen om er niet te lang te moeten blijven. Het was duidelijk niet aan Eva besteed om haar moeder in het ziekenhuis te bezoeken.
Tot overmaat van ramp begon Greets kamergenote problemen te hebben. Voor alle volledigheid vertel ik erbij dat het hier een dame van 96 lentes betreft die net aan de maag geopereerd is. Enkele verpleegkunidgen werden erbij gehaald en wij werden verzocht de kamer eventjes te verlaten.
Dit kleine onderhoud duurde maar eventjes 45 minuten zodat ik met een ongedurige Eva en een moeder met pijn aan knie en heupen opgezadeld zat.
Ik heb dan maar besloten beiden naar huis te brengen met de belofte aan Greet om tegen de avond terug te keren.
maandag 13 oktober 2008
Operatie achter de rug
"ik weet niet wat ik moet zeggen". Met deze woorden nam Jasper zondagavond afscheid van zijn moeder. Zij stond beneden aan de trap, klaar om samen met mij te vertrekken richting ziekenhuis; hij bovenaan de trap.
Eva keek niet eens op terwijl ze verder deed met haar online-spelletje op de computer. "ja ja, mama, tot later. zie je wel". wuifde ze zonder omkijken naar haar moeder. Greet weet wat je van Eva kunt verwachten, dus verdrietig of boos om Eva's reacties, nee, we kennen haar nu wel.
Deze morgen gebeurde alles zoals het de laatste jaren maar kan. Eerst ik op om 6 uur, gevolgd door Eva die omstreeks kwart voor zeven naar beneden komt. Ondertussen is Jasper in pijama de trap afgevlogen richting boterhammen. Vlug enkele zonder beleg naar binnen en dan weer als een schicht richting zijn kamer waar de pc rustig op hem wacht.
Om half acht ga ik met Eva naar de bus en wanneer ik 15 minuten later terug thuis kom staat Jasper klaar om met mij naar school te gaan.
Geen van beiden vroeg om hun mama. Ze was er niet, geen probleem.
Toen ik Eva bij mijn moeder ophaalde deze avond was er weer geen spoor van interesse over Greet, wel de vraag hoe het met Bruno was. Jasper vroeg ook niets, maar toen ik hem voorstelde om samen met mij mama te gaan opzoeken in het ziekenhuis antwoordde hij dat hij dit eventueel morgenavond eens zou doen.
Toen ik vanavond terug kwam van bij Greet die ondertussen weer bij de levenden behoorde kreeg ik geen reactie. Geen Jasper die naar beneden holde om informatie. Hij bleef rustig op zijn kamer. Eva vroeg langs haar neur hoe het ging met mama, vliegensvlug gevolgd door de mededeling dat oma zojuist gebeld had. Dat was het.
Tenslotte ging Eva om 9 uur naar bed. Toen ik naar haar kamer ging voor de traditionele nachtzoen vroeg ze uieindelijk hoe het met haar mama ging.
Ik heb dit zo duidelijk mogelijk proberen te doen opdat ze het een beetje kan vatten.
Tenslotte maakte ze een handgebaar en zei : "t was maar om te weten hoe het is". Met andere woorden : "stop nu maar". Dit doe ik dus nu.
Totdaar mijn verslag aan de verontruste kindertjes.
Eva keek niet eens op terwijl ze verder deed met haar online-spelletje op de computer. "ja ja, mama, tot later. zie je wel". wuifde ze zonder omkijken naar haar moeder. Greet weet wat je van Eva kunt verwachten, dus verdrietig of boos om Eva's reacties, nee, we kennen haar nu wel.
Deze morgen gebeurde alles zoals het de laatste jaren maar kan. Eerst ik op om 6 uur, gevolgd door Eva die omstreeks kwart voor zeven naar beneden komt. Ondertussen is Jasper in pijama de trap afgevlogen richting boterhammen. Vlug enkele zonder beleg naar binnen en dan weer als een schicht richting zijn kamer waar de pc rustig op hem wacht.
Om half acht ga ik met Eva naar de bus en wanneer ik 15 minuten later terug thuis kom staat Jasper klaar om met mij naar school te gaan.
Geen van beiden vroeg om hun mama. Ze was er niet, geen probleem.
Toen ik Eva bij mijn moeder ophaalde deze avond was er weer geen spoor van interesse over Greet, wel de vraag hoe het met Bruno was. Jasper vroeg ook niets, maar toen ik hem voorstelde om samen met mij mama te gaan opzoeken in het ziekenhuis antwoordde hij dat hij dit eventueel morgenavond eens zou doen.
Toen ik vanavond terug kwam van bij Greet die ondertussen weer bij de levenden behoorde kreeg ik geen reactie. Geen Jasper die naar beneden holde om informatie. Hij bleef rustig op zijn kamer. Eva vroeg langs haar neur hoe het ging met mama, vliegensvlug gevolgd door de mededeling dat oma zojuist gebeld had. Dat was het.
Tenslotte ging Eva om 9 uur naar bed. Toen ik naar haar kamer ging voor de traditionele nachtzoen vroeg ze uieindelijk hoe het met haar mama ging.
Ik heb dit zo duidelijk mogelijk proberen te doen opdat ze het een beetje kan vatten.
Tenslotte maakte ze een handgebaar en zei : "t was maar om te weten hoe het is". Met andere woorden : "stop nu maar". Dit doe ik dus nu.
Totdaar mijn verslag aan de verontruste kindertjes.
zaterdag 11 oktober 2008
Dichte en verre verwanten
Sinds een paar weken wordt op zaterdagavond op Nederland 2 weer het programma "Verre verwanten" uitgezonden, waarin een (voor mij dikwijls on-) bekende Nederlander op zoek gaat naar het beroep van zijn/haar verst teruggevonden voorouder, en een onbekende Nederlander naar de beroemde voorouder van wie hij/zij afstamt.
Als gevolg van mijn interesses en mijn beroep vind ik dit een heel leuk programma. Wat minder vanzelfsprekend is, is dat Eva elke keer met plezier meekijkt.
Het moet in de genen zitten, zeker, die interesse voor stambomen en familiegeschiedenis. Een oom van mij heeft indertijd de stambomen opgemaakt van mijn oma en opa.
Eva vindt het al een paar jaar leuk om bij meme en oma naar oude familiefoto's te kijken en uitleg te vragen wie wie is, wat ze deden, hoe ze eruit zagen, enz. Een zeer ver familielid van Francky heeft een stamboom opgemaakt van de familie Spruytte, ze kijkt ook graag in ons exemplaar daarvan.
Wie weet sluit Eva zich later ook aan bij de plaatselijke geschiedkundige kring? Volgens mij hebben niet veel 11-jarigen (met of zonder autisme) belangstelling voor geschiedenis.
Als gevolg van mijn interesses en mijn beroep vind ik dit een heel leuk programma. Wat minder vanzelfsprekend is, is dat Eva elke keer met plezier meekijkt.
Het moet in de genen zitten, zeker, die interesse voor stambomen en familiegeschiedenis. Een oom van mij heeft indertijd de stambomen opgemaakt van mijn oma en opa.
Eva vindt het al een paar jaar leuk om bij meme en oma naar oude familiefoto's te kijken en uitleg te vragen wie wie is, wat ze deden, hoe ze eruit zagen, enz. Een zeer ver familielid van Francky heeft een stamboom opgemaakt van de familie Spruytte, ze kijkt ook graag in ons exemplaar daarvan.
Wie weet sluit Eva zich later ook aan bij de plaatselijke geschiedkundige kring? Volgens mij hebben niet veel 11-jarigen (met of zonder autisme) belangstelling voor geschiedenis.
Abonneren op:
Posts (Atom)