De toestand is hopeloos maar niet ernstig

Geplaatst op 21 april 2017door Suskeblogt

Greet schrijft
De titel is de naam van een vroeger programma op de Vlaamse radio.
Tot woensdag heb ik dat 10 dagen bij momenten als een mantra gebruikt.

Hoe ongelooflijk tevreden ik mij voelde dat ik gisteren normaal kon aardappelen schillen en dus heb aangedurfd om  een stoofpot er bij te maken!!

Oorzaak: een lumbago tussen de schouderbladen. Details bespaar ik jullie, maar zelfs voor mij was dit heel erg. Volgens de dokter: ongemakkelijk kan het wel zijn, maar het is niet ernstig. Het kan in een paar uur over zijn, maar het kan ook 2 weken duren. Ongemakkelijk, ammehoela en lucky me, het duurde maar 10 dagen.

Enfin vanavond op controle bij de schouderchirurg. Volgens de kinesist: 9/10 voor mobiliteit, -wat blijkbaar uitzonderlijk goed is- en 5/10 voor kracht, wat normaal is.
Het bewijs dat het goed gaat met de schouder lees je zelf: want anders zou ik dit niet typen. Ik ga toestemming vragen om weer te mogen fietsen.

De toestand is ernstig maar we denken niet hopeloos: dochter blijft in afzondering maar nu wel op  haar eigen verzoek.

En ja  een boost voor de moraal krijg je weleens op een onverwacht moment. De zoon is iemand tegen het lijf gelopen die hem al een hele tijd niet had gezien. Ze wist wel dat hij werkt en alleen is gaan wonen. Haar commentaar: maar wat  een goed uitziende jongen dat hij toch is geworden.
mvg
Greet

In afzondering.

Gezien haar problemen die ze de laatste tijd heeft mag Eva niet op weekend. Dit betekent dat ik enkele uren vrij moet maken om me met haar bezig te houden op haar afdeling. Vandaag ziet ze er prikkelbaar uit. Samen gaan we naar het cafetaria en eten er een gebakje terwijl zij een warme chocolademelk drink en ik een fanta. Haastig slokt ze alles naar binnen. “Gaan we nu een gezelschapsspel spelen ?” vraagt ze terwijl ze haar mond afveegt. Ik knik;  Onder een deugddoend lentezonnetje stappen we terug naar haar afdeling.

Het eerste uur spelen we Rummikub, een spel met cijfers. Wie de eerste is zonder cijfers is gewonnen. Dit spel speelt ze graag. Tijdens het volgende spel begint het mis te lopen bij haar. De radio die muziek laat horen op de achtergrond moet het ontgelden. “Ik voel dat ik de controle over mezelf kwijt geraak. Ik moet in afzondering” zegt ze terwijl ze het spel in de doos opbergt. Ik stel voor dat ze naar de verpleegsters gaat om dit mede te delen. De verpleegster hechten weinig geloof aan haar verhaal en stellen voor dat ze wat gaat rusten in haar kamer. Ik neem afscheid en rijd terug richting thuis.

Een uur ofzo later krijg ik telefoon van haar afdeling. Eva is in afzondering. Ze maakte  het de andere patiënten te lastig. Voor de rest van het weekend moet ze daar blijven. Als de dokter terug is zal hij over haar beslissen.