Er zijn grenzen

Er zijn grenzen aan wat een gezin kan verdragen van iemand met "normaal begaafd" autisme.

Met Eva op zich gaat het veel beter in het hier en nu, daarmee bedoel ik vorig weekend en vandaag, maandag .

Overmorgen kunnen we naar de kinesiste die haar hopelijk beter leert ademhalen, waardoor die paniekaanvallen, duizeligheid, en hartkloppingen wat overgaan, op aanraden van de huisarts.

Dat autisme lastig is om te hebben, JA.

Ze is 13, in de (lichamelijke) puberteit JA, MOET ZEER MOEILIJK ZIJN VOOR HAAR

MAAR

In hoeverre kan je iemand, die toch normaal begaafd is, bijbrengen dat er ook andere mensen zijn om mee te leven, bijvoorbeeld in het gezin??

Wat ik moet hier in hemelsnaam nog een keer herhalen over onze dochter?

Dat er hier al het hele schooljaar, en vooral deze bijna geëindigde trimester zeer veel e-mail en telefonisch contact geweest is van beide kanten met één ondertoon: het gaat niet goed met haar?

Dat haar ouders, vanaf haar 3 jaar, er altijd zijn geweest voor haar, met alle mogelijke begeleiding naar wie we geluisterd hebben en gedaan wat ons gevraagd werd?

Dat wij nu bijna oververmoeid raken, door haar gedrag 's nachts. (slaapkamerdeur moet openblijven, echt open, het mag niet op een kier)

Er is ook iemand anders die zijn eisen stelt.

Juist, de Aspergerbroer. Die mag 's nachts toch ook slapen zonder last te hebben van haar. Hij klaagt niet echt, hij is getuige geweest van haar buien, en van telefoons naar en van school. Volgende week beginnen voor hem wel examens. Hij heeft zijn nachtrust nodig.

En wat kan ik anders antwoorden, na een zeer lichamelijk pijnlijke dag, vandaag maandag dus, op de vraag: waarom ben jij zo humeurig mama?

Ik heb pijn.

Best dat vandaag alleen sommige collega's, Francky en J. mij gezien hebben

Al zowat 1000? keer heb ik gezegd tegen haar: als ik humeurig ben, heb ik pijn.
Ik heb haar het antwoord gegeven van vanmiddag van Francky: ik snap niet hoe jij deze morgen bent gaan werken.

Zal dat ooit tot haar doordringen?

Volgens school kan ze na de paasvakantie terecht bij een psycholoog. Het zal nodig zijn.

Moeder zijn

over Eva: wat kan ik nog zeggen? Een kind dat hyperventileert. Ik denk dat ik zover mogelijk het hele internet ben afgegaan om als moeder, of als lotgenoot iets te vinden.

In eigen beleving is het zo erg geweest, over mijn dochter: dat het voor mij zo erg is geweest dat ik hier in mijn eigen emotionele grondvesten heb staan daveren.

Fr. zei, maandagavond: als het zo erg is, we doen haar op internaat. Alsof dat t zou kunnen. Voor haar is dat gewoon geen oplossing.
Zij moet thuis blijven.

Als moeder heb ik al weer, veel meer dan ik gedacht heb, contact gehad met haar school.