Inwendig lachen

In de vooravond kijk ik soms naar "Dr Phil".

De aflevering van vandaag ging over "Oral sex is the new goodnight kiss". Het programma ging over soms zeer jonge tienermeisjes die doen wat in de titel staat. Het ging over cadeaus en dat dat normaal is om ze te krijgen. Ook onder druk van vriendinnen: jij doet het , waarom ik dan niet? Om er bij te horen, moet je blijkbaar dingen doen.

J. heeft een tijdje meegekeken. Dr. Phil zei: hoe kun je dat voorkomen? Praat met je kinderen.

J's reactie was, wel, zoals hij alleen kan reageren. Droog.
En mama: moeten wij nu nog praten daarover?
Ik heb op mijn tanden moeten bijten om niet te lachen.

F. was niet thuis op dat moment. Ik heb het hem wel verteld. Zijn reactie: in de lach schieten.

J. en alles wat met seksualiteit te maken heeft, al lang geen probleem meer om er over te praten.

Signalen herkennen

Sinds 1 september ben ik weer aan het werk, zoals eerder vermeld.
Op mijn dienst werken vrijwilligers. Vanmorgen heb ik een telefoongesprek willens nillens gehoord van een van hen omdat die persoon in dezelfde ruimte bezig was als ikzelf.
Het was de 4de keer dat ik die zag en meemaakte, toen al gezien en gemerkt dat deze persoon zich wat "vreemd" gedroeg, maar ergens niet voor mij.
De naam van een therapeut viel. Gezien de zeldzame familienaam dacht ik, het zal toch niet deze zijn? Blijkt dus van wel. Ik heb het gewoon gevraagd en dat heb ik geweten. Veel heb ik niet meer moeten werken, want die persoon had er blijkbaar nood aan om te praten met iemand die de problematiek van autisme begrijpt. Die was dus 48, een jaar geleden, toen de diagnose viel en heeft zeer veel deugd gehad van het gesprek. Ik stukken minder.
Ik moet dit dan ook nog allemaal verwerken, en dat gaat niet op 2 uur.

Autisme is hier weer sterk aanwezig, toch voor mij. Eva is soms vreselijk lastig. Vanavond weer, omdat ze nu vragen had over de huid van haar bovenarm. Gelukkig was ze nu "gewoon" bang, niet in paniek bedoel ik daarmee.

Gisteravond voor een zeldzame keer was J. ook uit zijn doen. Eerlijk waar: het grootste deel van de tijd weten wij gewoon niet dat hij Asperger heeft. Als er dan weer iets tegenvalt, of een moeilijke beslissing moet genomen worden, is het van hm, zucht, kreun. Vanmiddag was het beter.

Wij leven ook mee met de mama en de grootouders van het meisje waarover eerder geschreven. Zij hebben het voor het moment heel moeilijk. Het doet deugd voor hen dat ze een keer kunnen praten met mensen die weten waarover het gaat.

Opnieuw werken is voor mij nog altijd niet makkelijk, vooral niet als je 's middags stopt met een gezwollen knie.

En over signalen herkennen: een psychologe heeft ooit gezegd tegen ons dat het niet abnormaal is dat wij mekaar gevonden hebben. Blijkbaar wisten we wat het was om op te groeien onder ouder(s) met vermoeden van autisme en hebben we dat via non-verbale communicatie aan elkaar duidelijk gemaakt. Ik denk persoonlijk dat verliefd worden toch iets ingewikkelder in mekaar zit.

Ja, als deze blog niet echt leesbaar is, mijn verontschuldigingen. Ik wil en moet het voor bepaalde personen zo neutraal mogelijk houden.

Voor iemand met add en pijn is het leven ook niet altijd makkelijk. Een goeie kant van add is de empathie, vooral voor mijn kinderen, een slechte kant is dat je tijd nodig hebt om alles wat je overkomt te verwerken.

Eva op haar best

Gistermorgen is hier een katje binnengevlucht. (zie blog Suske Weed van gisteren)
Vanmorgen is het afgehaald.

Eva heeft er heel goed voor gezorgd. De hele dag gescheiden gehouden van onze drie poezen, op haar kamer met een zelf gemaakt kattenbakje.
Gisteravond (omdat ze er niet mee wilde slapen) in de garage gestopt, met eten, drinken, dekentjes en speeltjes. Het eten van onze poezen staat normaal in de garage, dat had ze voor een keer verplaatst naar de keuken.

Eva is gewoon een "catwhisperer". Echt waar. Wat ze kan, mag, doet, verkrijgt met en van onze eigen 3 katten, het is af en toe ongelooflijk.

Ze zegt al twee jaar dat ze dierenverzorging wil studeren. Daarvoor moet ze nog een paar jaar wachten, maar de dieren zullen er wel bij varen.

Laat van je horen, ook op lange termijn

Ik ben iemand van de lange termijn.
Zo ook een keer gebeld n.a.v. het meisje van de blog van 13 juli jl.
Het gaat nog niet te best met haar.
De persoon in de familie wie ik gebeld heb heeft dat heel erg geapprecieerd.

Wat moet ik nog zeggen daarover?
Niets.
Hulp in dit geval kan ik niet geven, wel een luisterend oor.
Een luisterend oor is echt, maar dan ook echt belangrijk voor iemand na een tijd waarin je denkt dat iedereen je vergeten is. Dit geval: 2 maanden.

Welke situatie het ook is: ziek zijn, iemand die gestorven is, of iemand die pijn heeft.

Mensen, laat ook nadien van je horen als je een crisissituatie bij iemand hebt meegemaakt!!

Ik weet waarover ik spreek.

Vraag en antwoord?!

Gistermiddag waren Eva en ik samen thuis. Ik : hoesten en keelpijn bedwingen, zij: met een keukenrol haar neus snuiten.
Hoe raar dit ook mag klinken (ook letterlijk, snuiten en hoesten), 't was een leuke middag samen.
Eva is al een tijdje bezig op een communitysite voor tienermeisjes. Daarop vond ze een lijst van meer dan 500 vragen, door de antwoorden zou je te weten komen wie je bent.
Bij vragen waarop ze het antwoord niet wist, vroeg ze gewoon "mama weet jij dat?"
Ik heb geen problemen met vragen als "wat is de provider van mijn gsm?"

De vraag: wat is je favoriete standje en "mama, wat is een standje" leverde mij eerst een extra hoestbui op. Instinctief, ik kan het niet anders verwoorden, zei ik: "een standje is een houding, kies nu zelf je favoriete houding". Eva koos zitten.
Waarom ik dit nu allemaal blog: Eva is in sommige opzichten een tiener geworden. Muziek, kleren, haar, uiterlijk in het algemeen.
Op het gebied van jongens, erotiek in het algemeen is zij echt nog een kind. Het interesseert haar gewoon nog niet.
Ik wil dit niet doorprikken om haar uitleg te geven die ze (nog) niet snapt.

Heb ik goed gereageerd? Ik weet het niet. Ik heb het verteld aan F., en die zou ook niet geweten hebben hoe te reageren.
Aan haar broer zou ik dit 4 jaar geleden wel uitgelegd hebben. Zie veel vorige blogs daarover.

Bij vraag 239 is Eva gestopt. Ze vond het te vermoeiend.

16 jaar

16 jaar geleden zat ik een pas geboren jongentje te bewonderen.
Geboren worden was nog niet zo simpel, uiteindelijk werd de zuignap gebruikt.

16 jaar later: vandaag, dus.
2 brieven mee van school. Een daarvan gaat over de "attitudes" op school.
Met hem een keer die brieven overlopen.
Dat gaat o.a. over schoolreglement volgen, in orde zijn met agenda en schriften. Belangrijker: hoe gedraag je je in de klas en t.o.v. medeleerlingen en leerkrachten.
Geen problemen te verwachten, volgens zijn reacties er op. Wel kenmerkend: "ik ben te stil. Maar de anderen zijn te luid."

Wat hij zichzelf niet altijd realiseert: hij wordt gewoon aanvaard om wie hij is, dat weten wij al 2 schooljaren lang van 2 klasgenoten van wie wij de moeders kennen.
Dankzij de relatief vroege diagnose is hij in de lagere school nooit gepest geweest. Integendeel, sommige meisjes wilden hem "bemoederen", zal ik maar zeggen. Dat viel niet altijd in goede aarde.
Ik heb wel hem er nog een keer zeer duidelijk op gewezen wie en wat hij kan contacteren als hij echte problemen ondervindt voor zichzelf.

Hij wordt nog altijd lichamelijk ziek van een drukke menigte, waarbij bonkende muziek gedraaid wordt (bv een gewoon wijkfeest).

Ik kan mijn zoon niet samenvatten, absoluut niet. Hij is daarvoor te veel Asperger.
Wat ik wel kan zeggen, en dat zegt hij soms zelf: "jullie hebben je bewezen als goede ouders".

Ha, ja dat komt van iemand die alles bestudeert. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij waardeert wat wij doen en gedaan hebben voor hem, en hoe meer wij hem kunnen duidelijker maken wat hij zelf doet en betekent tov de buitenwereld.

Het gaat gewoon goed met onze 16-jarige Asperger. Misschien stil, maar gewoon een leuke jongen.

En die verjaardag? Dit weekend, dan denkt hij er een keer aan. Vandaag te veel huiswerk.

Ziek

ja, mama is gewoon ziek.

Eva begint aan haar 1ste jaar middelbare school, vervolgsschool van haar basisschool. Jammer voor haar dat ze al in de eerste week ziek is.

Over het begin van het schooljaar : later.

Mama werkt weer sinds 1 september.

F's moeder wil weer met hem praten sinds vandaag.

J. is aan zijn 4de middelbare schooljaar begonnen, en geen problemen tot dusver.

Mijn opmerkingen tot nu.

Greet