de dag nadien, rótdag

Aka gewoon rotdag
Vandaag de hele dag tranen in mijn ogen. Een echte huilbui heb ik nog niet gehad, hoewel dat zou opluchten, waarom het nog niet lukt weet ik ook niet. Getraind in gevoelens inhouden zeker, met J en E.
Gisteren definitief afscheid genomen van pepee, met de asuitstrooiing. Gisteravond ook nog onder de scanner geweest voor mijn knie, uitslag, als ik het zie zitten om de huisdokter te bellen.
't Is zo definitief hé. Hij is er niet meer, pepee.
reacties zijn welkom, vooral ivm Asperger.

Jasper's rapport was goed in de context van zijn klas. Hij had 67 % en was de tweede van zijn klas voor wat betreft de behaalde aantal punten.
Ondanks dat hij het niet wil toegeven heeft het overlijden van pepee en alles wat voor en na het overlijden plaatsvond, hem meer geraakt dan hij wil laten blijken.
Je ziet het gewoon aan zijn gezicht en manier van doen. Hij was ook een hulp ivm Eva.
Kerstvakantie betekent nu meer dan anders voor Jasper dat we hem met rust moeten laten.

Eva had een heel goed rapport. Het overlijden van haar grootvader heeft haar niet echt aangegrepen. Ze leeft haar eigen leventje verder aan de pc, televisie en blaadjes lezen. Haar reactie volgt nog wel, alleen wanneer?

Verder toch samen wat proberen te ontspannen en van de feestdagen te genieten. Gemakkelijk zal het niet zijn.

Greet

Sneeuw als trigger

Vandaag, hier, overal : sneeuw.
Sneeuw was de trigger tussen Jasper als gewoon kind,  en als Asperger aanvaard zijn bij zijn medeleerlingen.

5de leerjaar : de verwarming in de school was kapot, en ze moesten dus soms naar een andere locatie.  Het sneeuwde op dat moment.  Jasper stapte mee in de sneeuw en moest aanvaarden dat er met sneeuwballen werd gegooid.  Dat was moeilijk voor hem: een sneeuwbal was toch geen echte bal.   Hij voelde zich daar zich absoluut niet goed bij.

Dat was het dus, sneeuw, niet de andere locaties, waardoor voor de allereerste keer, de andere leerlingen in die klas vroegen: waarom mag Jasper een strip lezen, terwijl wij moeten oefenen, enz.

Op school wisten ze toen al zijn diagnose .  Het was ook  op dat moment dat zijn juf zei: het is nodig dat de andere leerlingen weten dat Jasper "anders is".  Dat is ook gelukt, toch in het 5de leerjaar.

Bedankt voor de reacties

Voor de mensen die Francky's eigen weblog niet lezen: van harte bedankt voor de reacties. Het is altijd een grote steun als mensen meeleven.
Autisme: onze kinderen reageren goed. Ik bedoel: Jasper zat midden in de examens, en heeft zelfs open over pepe kunnen praten. Eva had vanmiddag haar rapport mee naar huis (in deze week gaan wij niet naar oudercontacten) en dat was heel goed.
Zij heeft vorige week iets gezegd, dat mij wel ferm geraakt heeft, na uitleg dat het zeer slecht ging met pepe: ik hoop dat hij niet doodgaat in de vakantie, want ik wil kerstmis en Nieuwjaar vieren zonder verdriet.

Ja, de eindejaarsfeesten. Gelukkig heeft mijn familie spontaan aangeboden dat meme meekomt met ons.
Francky voelt momenteel vooral opluchting, omdat de lijdensweg van zijn vader van de laatste weken eindelijk ten einde is. Enfin, het is ook zo onwerkelijk allemaal nog. Ik weet wat Francky meemaakt (mijn eigen vader 3.5 jaar geleden overleden)

Greet

pepe overleden

Francky's vader is van morgen overleden, rond 10.10u.
Gisteravond zijn wij nog langs geweest met de kinderen. We mogen blij zijn dat ze nog afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. In de staat die hij al was, was hij blijkbaar toch blij ze nog eens te zien.
Veel zal deze week niet op deze blog verschijnen.
Greet

Zorgen stopt hier nog niet

Over pepe: lees Francky's vorige blog.
Eva: 2de week thuis met bronchitis. Jasper: gewoon thuis omdat er examens zijn. Daar heeft hij nu geen grote last mee, omdat de vakken die hij deze week heeft gewoon vakken zijn waar hij goed in is, en in 2 de beste van zijn klas. Leuk is ook: een nieuwe kuisvrouw waarop Eva zeer goed reageert. Omgekeerd ook.
Veel minder leuk is de situatie van Francky's vader.

Ja en dan? Is het echt waar? Dat vraag ik mij maar gewoon af, omdat F's moeder zeer emotioneel kan reageren. Deze blog is ook gewoon ook maar om mij af te reageren, nl.
Maar het gaat echt niet goed met pepe. Gezien Francky enig kind is, komt alles op ons neer van het zorgen, en ook van zorgvoorzieningen te voorzien. Nu maar afwachten of meme de zorgvoorzieningen, die er zijn, wil aanvaarden. Want wij kunnen het, ook als wij allebei ons best doen, niet aan. Wij hebben namelijk ook nog kinderen die aandacht nodig hebben. En ik ook nog een knie. Het is echt niet leuk, als je denkt dat iemand die je heel graag ziet er bijna niet meer geweest is.

Greet

De zaak A

Reeds vele jaren is mijn vader ziek. Wat precies werd nooit met duidelijk taal uitgelegd. De ene keer kwam het woord depressie naar voor. Later werd zijn toestand eerder als gemakzucht omschreven, maar dit laatste geloofde ik nooit. Iemand die de godganse dag op bed naar het plafond ligt te kijken, is dat luiheid ? Onder luiheid versta ik dat je niets doet of gewoon zaken doet die je leuk vindt terwijl het werk zich opstapelt of niet willen studeren of profiteren van de ziekteverzekering en ondertussen een luilekkerleven genieten. Met andere woorden "luiheid" is een rekbaar begrip dat voor ontelbare interpretaties vatbaar is. Er klopte dus iets niet om dit mijn vader toe te schrijven.

Sinds zijn laatste opname van twee weken terug is het woord nu eindelijk gevallen. Hij heeft "Alzheimer".

Pas nu we dit weten weten we echt wat er met hem gebeurt. Het is juist dat zijn hart zwak is net zoals zijn longen, maar er is meer. De desinteresse in de dingen die hij vroeger graag deed, zag, die hem op de been hielden, is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Niet meer wandelen, fietsen, gewoon daar zitten of liggen voor zich uit te staren naar een punt dat hij alleen ziet.
Als hij al eens interesse toont is het in mij of Jasper en Eva. Greet begroet hij ook, maar toch op een andere manier.

Sinds hij weer thuis is van het ziekenhuis kan hij nog moeizamer stappen dan voorheen. Zelfstandig eten kan hij niet meer want hij kan zijn mond niet vinden.
Zit hij eens rechtop dan kijkt hij wezenloos voor zich uit, ingezakt zoals iemand die een zware last om dragen heeft. Vervolgens moet iemand hem helpen om hem terug in bed te leggen want zijn benen kan hij niet meer zelf opheffen en juist leggen.

Zijn lichaamsfuncties gaan zienderogend achteruit, maar toch heb ik het gevoel, nee, weet ik bijna zeker dat hij weet wat rondom hem gebeurt.

Mijn moeder heeft er ook erg onder te lijden. Niet alleen de zorg maar ook het feit dat zij 's nachts door zijn gewoel, gepraat, getier niet veel moet slapen maken haar onzeker en vermoeid.

Hoelang dit zo verder zal gaan kan niemand een antwoord op geven.

Francky.