Vraagje

Hebben alle moeders over de 70 eigenlijk het zeuren in?
Waarschijnlijk niet, hoop ik.
Wat als wij over pakweg 25 à 30 jaar zo zijn? Dan hoop ik dat onze kinderen aan onze oren trekken. De gezondheidsproblemen neem ik er dan maar bij. De mijne van de afgelopen 2 jaar kunnen ook al tellen. En wat ik gehad heb, kan ik niet meer krijgen.

Graag antwoord van wie dit nog leest.

Ondertussen heb ik die vraag nog een keer voorgelegd aan Jasper. Hij zei gewoon hm, ja, en antwoordde dus op zijn Jaspers (ik had ook geen antwoord verwacht natuurlijk). Ondertussen heeft hij zich voor mij weer nuttig gemaakt door een zeer grote spin te doden.

Van familie moet je het hebben soms

Onze kinderen hebben gelukkig nog twee oma's. Maar in verband met autisme is dat absoluut niet makkelijk. De ene wil er liefst niets van weten, de andere is overbezorgd.

Zet die samen en dan krijg je een gesprek waar wij maar naar het raden hebben, omdat er alleen stukjes tot bij ons komen. Zoals vanmorgen.
Maar we kennen hen wel, dus sommige dingen kunnen we aanvullen.

Maar dit maal ben ik boos, verschrikkelijk boos, en waarom, het gaat over Eva. Francky was op het moment zelf boos, en is tegen vanmiddag al weer gekalmeerd. Ik ben niet zo makkelijk te kalmeren.
Het gaat wel over onze dochter, die het laatste jaar al zoveel positief veranderd is.

De oma's hebben gezondheidsproblemen, en nog andere problemen. Tot op zekere hoogte kunnen wij daar in meeleven, en ons best doen om ze te helpen. Maar soms is ook dat zeer moeilijk. Zij vanuit hun standpunt denken natuurlijk ook ons te helpen, of tenminste Eva toch.

Om iets te zeggen over de manier waarop wij, of tenminste ik, iets gehoord heb over Jasper ivm de oma's. Een paar jaar geleden ging Jasper af en toe naar zijn ene oma. Zij kan/kon geen kwaad woord over hem horen. Op dat moment deed Jasper niets anders dan doen wat hij moest doen: nl. de boodschap overbrengen. Op een bepaald moment kreeg ik een telefoon van de andere oma, dat de ene oma gezegd had dat Jasper zo onbeleefd was, hij zei nl. nooit dank je (voor het ijsje of zoiets).
Oplossing voor mij was simpel: zeggen aan Jasper dat hij gewoon moest dank je zeggen. En sindsdien doet hij dat, gewoon. Hij moest het gewoon weten.
En waarom die omweg??? Als ze het tegen mij niet wilden zeggen, dan was Francky er ook nog zeker.
Enfin, dat was een paar jaar geleden. Zoals ik al vroeger geschreven heb, is Jasper aanvaard zoals hij is.

Eva is gewoon Eva. Voor ons is dat meer dan goed genoeg.
Elk stapje vooruit is een gewonnen stapje. Zo heeft ze vanmorgen uit eigen beweging de koekenkast opgeruimd. Zoiets zou Jasper nooit doen, uit zichzelf.

oef, ik heb mijn hart gelucht. Kan Eva nog verdere stappen vooruit gaan, ivm bv. taal, motoriek. Zeer zeker. Maar dat is dan aan ons, in samenwerking met school. En niet aan de oma's, hoe goed bedoeld alles wel mag zijn.
Nu nog een keer vragen aan Jasper of hij mij binnen 30 jaar ter verantwoording roept als ik ga "zagen" of iets beter denk te weten.

niet meer zo rustig op (autisme)gebied

Van Jasper: ja, het ergste was vandaag dat hij mij ondervroeg over de laatste Nederlandse spelling. De laatste die ik heb ingestudeerd was die van 1996.

En soit, we zijn nu toch avond: ik heb vanmiddag Francky getracteerd met een Flair-bon voor zijn verjaardag.

Eva is niet te houden (geweest). Zij heeft vanavond met hart en ziel aan een verjaardagskaart gewerkt voor papa.
Zij begrijpt niet goed waarom papa en ik alleen zijn gaan eten, vanmiddag. En dan nog een dag ervoor. Veel liever wilde zij dat wij volgend weekend allemaal samen gaan eten.
Ik neem het haar niet kwalijk, onze onverbeterbare eter. We kunnen dat nog zeker doen, uit eten gaan dit weekend.