Zorgen stopt hier nog niet

Over pepe: lees Francky's vorige blog.
Eva: 2de week thuis met bronchitis. Jasper: gewoon thuis omdat er examens zijn. Daar heeft hij nu geen grote last mee, omdat de vakken die hij deze week heeft gewoon vakken zijn waar hij goed in is, en in 2 de beste van zijn klas. Leuk is ook: een nieuwe kuisvrouw waarop Eva zeer goed reageert. Omgekeerd ook.
Veel minder leuk is de situatie van Francky's vader.

Ja en dan? Is het echt waar? Dat vraag ik mij maar gewoon af, omdat F's moeder zeer emotioneel kan reageren. Deze blog is ook gewoon ook maar om mij af te reageren, nl.
Maar het gaat echt niet goed met pepe. Gezien Francky enig kind is, komt alles op ons neer van het zorgen, en ook van zorgvoorzieningen te voorzien. Nu maar afwachten of meme de zorgvoorzieningen, die er zijn, wil aanvaarden. Want wij kunnen het, ook als wij allebei ons best doen, niet aan. Wij hebben namelijk ook nog kinderen die aandacht nodig hebben. En ik ook nog een knie. Het is echt niet leuk, als je denkt dat iemand die je heel graag ziet er bijna niet meer geweest is.

Greet

De zaak A

Reeds vele jaren is mijn vader ziek. Wat precies werd nooit met duidelijk taal uitgelegd. De ene keer kwam het woord depressie naar voor. Later werd zijn toestand eerder als gemakzucht omschreven, maar dit laatste geloofde ik nooit. Iemand die de godganse dag op bed naar het plafond ligt te kijken, is dat luiheid ? Onder luiheid versta ik dat je niets doet of gewoon zaken doet die je leuk vindt terwijl het werk zich opstapelt of niet willen studeren of profiteren van de ziekteverzekering en ondertussen een luilekkerleven genieten. Met andere woorden "luiheid" is een rekbaar begrip dat voor ontelbare interpretaties vatbaar is. Er klopte dus iets niet om dit mijn vader toe te schrijven.

Sinds zijn laatste opname van twee weken terug is het woord nu eindelijk gevallen. Hij heeft "Alzheimer".

Pas nu we dit weten weten we echt wat er met hem gebeurt. Het is juist dat zijn hart zwak is net zoals zijn longen, maar er is meer. De desinteresse in de dingen die hij vroeger graag deed, zag, die hem op de been hielden, is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Niet meer wandelen, fietsen, gewoon daar zitten of liggen voor zich uit te staren naar een punt dat hij alleen ziet.
Als hij al eens interesse toont is het in mij of Jasper en Eva. Greet begroet hij ook, maar toch op een andere manier.

Sinds hij weer thuis is van het ziekenhuis kan hij nog moeizamer stappen dan voorheen. Zelfstandig eten kan hij niet meer want hij kan zijn mond niet vinden.
Zit hij eens rechtop dan kijkt hij wezenloos voor zich uit, ingezakt zoals iemand die een zware last om dragen heeft. Vervolgens moet iemand hem helpen om hem terug in bed te leggen want zijn benen kan hij niet meer zelf opheffen en juist leggen.

Zijn lichaamsfuncties gaan zienderogend achteruit, maar toch heb ik het gevoel, nee, weet ik bijna zeker dat hij weet wat rondom hem gebeurt.

Mijn moeder heeft er ook erg onder te lijden. Niet alleen de zorg maar ook het feit dat zij 's nachts door zijn gewoel, gepraat, getier niet veel moet slapen maken haar onzeker en vermoeid.

Hoelang dit zo verder zal gaan kan niemand een antwoord op geven.

Francky.