Eva is thuis

Zoals op Fr.'s blog gezegd, Eva is thuis sinds donderdag.
Blij? Zeker.
Onverdeeld gelukkig? Niet echt.
Er blijft de ongerustheid.
Een goeie verzekering is: ze kan in de eerstkomende zes weken nog opgenomen worden voor 1à2 weken indien nodig.

Gezien F's cataractoperatie van vandaag kom ik wel later terug op de thuiskomst.

Als het maar helpt

De zoon verwerkt alle drukte van de afgelopen maanden op school en thuis op zijn eigen manier.

Zo slaapt hij veel en lang en krijgt hij bij het minste de slappe lach.

Ook kan hij teruggaan naar "basics", ik bedoel woordgrapjes ivm letterlijk nemen van taal.

Zo antwoord hij op de vraag "zeg eens", je neemt een fractie van een seconde de tijd om een vraag te stellen (bv. zeg eens hoe heb je het gesteld?) en hij zegt: "eens". Ha ja, je hebt "zeg eens" gezegd.

Hahaha.

Een ander voorbeeld.

- Wil je morgen je bed verschonen?

- De heel vroege morgen?

- ??

(hij staat ondertussen te blinken in afwachting van het antwoord)
- (begrepen) morgen, nadat je geslapen hebt.

De heel vroege morgen is: na middernacht. Een nieuwe dag, morgen begint dus na middernacht.

(lachen).

Het is heel moeilijk om letterlijke dingen op te schrijven. Nog moeilijker als die zich in een interactie in een thuissituatie afspelen.
nu ja, als iemand anders er ook meer kan lachen?

greet

Einde schooljaar

De zoon moet enkel nog naar school volgende donderdag, om zijn rapport te halen. De avond ervoor is er oudercontact.

Al met al zullen de examenresultaten wel goed zijn, afgaande op zijn eigen commentaar.

Het is hoog tijd dat het vakantie wordt, niet alleen voor hem. Wat ik concludeer uit zijn verhalen en van wat ik hoor van de moeder van zijn klasgenoot: 2 of 3 uit zijn klas moeten hun schooljaar overdoen en hadden geen enkele motivatie meer. De sfeer in de klas was de laatste weken daardoor extra druk.

Op zijn manier helpt hij ons in de afwezigheid van zijn zus. Hij let extra op onze poezen. Hij is strenger voor hen dan Eva, maar kom, ze zijn tenminste op tijd binnen 's avonds.

Dit weekend gaat hij mee gaan naar het ziekenhuis.

De eerste dag was goed

's avonds kunnen wij bellen met Eva. Dat is de afspraak, wordt zelfs aangemoedigd, dat de ouders dat doen.
Vanavond dus de eerste keer na een volle dag. Zij heeft het blijkbaar goed gesteld met het meisje met wie ze de kamer deelt. Verder vond ze het "saai". Dat is te begrijpen, Eva en knutselen, dat gaat niet goed samen.
Volgens de begeleidster die we aan de telefoon hadden, heeft ze zich de hele dag gewoon goed gedragen.

Even over mezelf. Eva heeft zoveel (on)mogelijke vergelijkingen gebruikt om het over haarzelf te hebben, dat ik deze vergelijking over mezelf meedeel.
Ik voel mij sinds 12 mei een ballon met helium, waar af en toe wat prikjes in zijn gegeven. Gisteravond is die ballon leeggelopen. Nu nog wat leeg zijn, en dan een ballon worden met zelfgeblazen adem.

Ik wens niemand, maar dan ook niemand, toe, onder welke hoogspanning wij hebben geleefd de laatste maand. Je eigen kind niet meer alleen mogen laten? Pas achteraf vernemen dat ze op school iemand een gekwetst oog heeft geslagen? Die spoedopnames die op niets uitliepen? Een zoon die je wil zoveel mogelijk ontzien, maar die haar nog het best van al kan kalmeren?

Als ik mijn dochter een beetje ken, zal ze er weer bovenop komen. Over haar doorzettingsvermogen bestaat er geen enkele twijfel.
Besluit met haar eigen woorden: 'Soms neemt mijn lichaam het over van mijn hersenen, en ik kan daar niets aan doen.'
Inderdaad niet. Wij ook niet.

Noo(t)d

Vanmorgen was er een afspraak met de EH van Eva.

EH heeft haar duidelijk gemaakt wat ze heeft, op een manier die wij nooit zouden kunnen.
Psychose, hallucinaties? Begin er als ouder maar een keer aan.
EH heeft aan Eva gezegd dat ze een meisje kende die de buien bedwong door iets te eten.
Eva heeft aangebracht dat ze dat zou kunnen tegengaan met pikant eten. EH heeft dan een voorstel gedaan: pikante nootjes.
Of dat lukt? Afwachten.

Na vanmorgen begin ik er echt in te geloven, dat het beter wordt met Eva.

In het uurtje tussentijd heb ik het toekomstige huis van mijn broer bekeken. Ik was toch in de buurt.
Eva was ook nieuwsgierig, dus na haar therapie ben ik met haar nog een keer langs geweest.

Na de afgelopen week heb ik gewoon nog een keer gedacht: wat als wij er niet meer zijn.
Francky zal zeggen: niet zo pessimistisch zijn.
Ik zeg: wees echt een keer realistisch.

Mijn broer en zijn vriendin zijn mensen aan wie ik mijn dochter onmiddellijk zou toevertrouwen. Jammer genoeg kan dat niet, door de familiale omstandigheden van de vriendin.
J. zou zijn eigen plan wel trekken, met supervisie van zijn nonkel.
En ook mijn moeder, jammer genoeg is die te oud, of misschien nog niet.


mvg
Greet

vrijdag de dertiende

Donderdagnamiddag rond kwart voor vier kregen we telefoon van Eva's school, of we dringend konden komen.
Eva had een gesprek met de schoolpsycholoog.
Met wat hij vernomen heeft, en wat ze dinsdag op school heeft verteld, vond hij dat Eva niet meer voor zichzelf kan instaan.
Blijkbaar doet ze aan zelfverminking (thuis hebben wij daar, eerlijk waar, nog niets van gemerkt) en is ze bang van haarzelf. Ze heeft zichzelf niet altijd onder controle, dixit "soms neemt mijn lichaam het over van mijzelf."
Hij vond het aangeraden haar te laten opnemen in het ziekenhuis voor haar eigen veiligheid.
De voorbije nacht lag ze op de spoedafdeling, omdat ze niet op pediatrie mag, en niet op psychiatrie, wegens te jong. Kinderpsychiatrie in de omgeving is (oh wat een verrassing) overbezet.
Nu is ze terug thuis en voelt zich rustiger.
We hopen dat de medicijnen hun werk zullen doen.
de rust is voor ons - voorlopig - ook teruggekeerd.

Aanvulling:

Het enige goede na gisteren, is dat wij onmiddellijk met haar terecht konden bij een jeugdpsychiater vanmorgen. (die verdomde wachtlijsten). Zij heeft medicatie opgestart. Ze heeft ook gezegd: als die medicatie aanslaat (minimum 2 weken), kan het zijn dat een opname niet nodig is. Wel aangeraden is om ze op de wachtlijst te zetten.

Het enige wat beschikbaar was: een crisisopname dit weekend in een andere stad.
Een weekend: geen therapie, minder personeel.
Hallo, het gaat wel over een autistisch persoon. Ze was al zo geschrokken van die opname gisteren, dat we liever het risico nemen om haar gewoon thuis te laten, in de vertrouwde omgeving. Heeft ze weer een bui, we mogen extra medicijnen geven.

Nu: de ernst van de situatie onderschatten wij echt niet.
Een opname op kinderpsychiatrie is wel aangewezen, om haar in een gecontroleerde omgeving te leren omgaan met haar waandenkbeelden, naast het te laten doordringen dat ze heel lang medicijnen zal moeten nemen.

Over J.: als het gaat over zijn zus, een betere broer kan er niet zijn.

Greet en Francky

Het leven is een lach en een traan (2)

LACH
We hebben een fiets gewonnen!

Zondag was het opendeurdag op Eva's school.
We hebben een fiets gewonnen, door Eva's deelname aan de fotozoektocht, ze zat er krek op bij de schiftingsvraag.

TRAAN
Vanavond, weer telefoon van school, dat ze vandaag weer een "huilbui" kreeg.
Wat moet je met het bericht dat ze gezegd heeft dat ze bang is zichzelf iets aan te doen? Geloof aan hechten? Laten passeren?

Ik word het moe, op de duur, zeer moe, dat wij altijd maar paraat moeten staan.

De communicatie onderling op school is blijkbaar ook niet je dat. De persoon die het meldde had nog niets gehoord over ons gesprek, en het eerste consult van Eva met de EH, hoewel dat vorige week is doorgegeven.

Eva komt gelukkig ook voor zichzelf op. Vorige week, 2de week na de paasvakantie, heeft ze zelf gevraagd wanneer ze de schoolpsycholoog kon spreken.
Het wachten op hulp heeft ze nu zelf ondervonden. Ik kan (nog) niet voor haar spreken, maar ze beseft zelf dat die "buien" niet normaal zijn. Dat heeft ze aan mij al een keer of 2 aangegeven, en gisteren op school dus ook.

Het komt er op neer dat we mogen blij zijn dat de "gunst" van een jeugdpsychiater met een lange wachtlijst er is.
Gelukkig dat mama kan doorspreken.

En we weten na zondag, door het praten met andere ouders, het kan echt nog veel erger.
Wij hebben nog nooit te maken gehad met agressie.